Maritiem Digitaal
collectie zoeksyteem van de maritieme musea
De laatste tros - rol 3
| titel | De laatste tros - rol 3 |
|---|---|
| inventarisnummer | AV4 |
| collectie | audiovisueel |
| museum | Maritiem Museum Rotterdam
 |
| maker | Ron Zoeteman Audio-Visuele Produkties; Zoeteman, Ron |
| omschrijving | Rol 3 [ongemonteerd]. Opname 15 september 1982 bij touwfabriek Verto-Lankhorst in Alblasserdam. "De laatste tros" die door Verto (Vereenigde Touwfabrieken) werd vervaardigd. In de jaren 1960 en 1970 maakte de Nederlandse textielindustrie - waar de touwbranche deel van uitmaakte - ingrijpende veranderingen door. De introductie van nieuwe synthetische vezels en de benodigde kapitaalsinvesteringen leidden tot een golf van fusies en concentraties. Een groot aantal bedrijven overleefde deze fusiegolf niet. De verschuiving van de productie naar de ' lage lonen-' en grondstoffenexporterende landen die in de jaren 1980 versneld op gang kwam, gaf de genadeklap aan de sector. In 1967 viel de eerste grote klap; de wereldmarktprijs van oogstgaren - van vitaal belang voor Verto - daalde zo sterk dat de omzet van deze sector met vijftig procent terugliep. De Verto-directie besloot een aantal touwmachines aan de grondstoffenleveranciers te verkopen, zoals Mexico, Tanzania en andere Afrikaanse staten. Een van de eerste slachtoffers werd de vestiging in Lekkerkerk. De midden in het dorp gelegen touwbaan De Gruijter, in 1924 omgezet in de NV Touw- en Staaldraadfabriek Holland, was begin jaren 1930 uitgegroeid tot een bedrijf van 130 werknemers. Later kwamen de problemen. Na diverse reorganisaties en opname in het Verto-concern moest de fabriek in 1968 de poorten sluiten. De bedrijfsgebouwen werden gesloopt en ter plaatse verrees een woonwijk, waarin alleen namen nog herinneren aan de vroegere baanderactiviteiten. In 1975 moest de Verto de tapijtactiviteiten beëindigen - wat een omzetdaling van 30 procent tot gevolg had - en in 1978 werden de oogstgarenafdelingen definitief opgedoekt. Een reeks saneringen en structuurwijzigingen volgde. Gaandeweg kwam de Verto steeds meer in de rode cijfers, en tenslotte werd het bedrijf teruggeworpen op de productie van synthetisch touwen staalkabels, o.a. voor de vaste klanten in de offshore-industrie, zoals Heerema, Smit, RDM en Pakhoed. De crème de la crème van varend, slepend, hijsend en vissend Nederland was er in de jaren 1970 vaste klant. De fusie met concurrent Den Haan Staalkabelfabriek waarbij de staalkabelactiviteiten van beide concerns werden gebundeld leek aanvankelijk een groot strategisch voordeel op te leveren. Tot eind jaren 1980 bleef de Verto Europees marktleider in kabels en stroppen van staal en kunststof, en het bedrijf probeerde technologisch in de sector voorop te lopen. Maar staalkabel bleek uiteindelijk hetzelfde lot beschoren als touw, door het inzakken van de offshoremarkt en de concurrentie van opkomende economieën in Azië en Oost-Europa. Vervolgens gaven de Europese visserijsanering en de opkomst van nieuwe supersterke kunststoffen de visnetten en kunststofkabels van Verto de doodssteek. BRON: B.R. Feis in THB 43, 2003 |
| startdatum | 1982-09-15 |
| einddatum | 1982 |
Bekijk ook
Commentaar van bezoekers